Blueshappening Festival Zelzate (14-08-2021) report: Marcel & photo credits: Anja Cleemput info organisatie: Blueshappening Zelzate info band: One Time Blues Band - The Blue Clay - Maxwell Street © Rootsville 2021

 

Stilaan begint het festivalleven terug aan zijn normale gang. Nog niet zoals we het gewoon waren, maar toch geeft het wel een goed gevoel. Na Hookrock en Duvelblues, stond nu de Blueshappening in Zelzate op het programma. Ivan Bonne en zijn kornuiten hadden het toch voor elkaar gekregen om dit jaar een editie van dit sympathiek gebeuren op poten te zetten. Weliswaar met reservatie, zittend aan ons tafeltje en geen tent, dus alles in open lucht. Belangrijkste was dat we muziek voorgeschoteld kregen en dat alles van Belgische bodem. Het weer zat alvast dik mee, dus laat de muziek maar komen.

Spits afbijters van de dag, waren de bende van de One Time Blues Band. Deze band, die normaal slechts éénmalig zou optreden, werd in elkaar gebokst in 2017. Het draaide echter anders uit en ondertussen timmeren ze al zo’n 3 jaar aan de bluesweg. Soms Chicago blues, soms wat soul, jazz of funk, maar steeds zeer dansbaar en luchtig. De band bestaat uit twee zangers, een vrouw met name Cora Lee en een man, zijnde Den Huibbe. Verder niks dan bekende gezichten met Andy Aerts op gitaar, Kris Rogiers (ex Rusty Roots) op de harmonica, Robert Theys aan de drums en Ronald Burssens op bas. Een goede openener die de vroege vogels al konden opwarmen voor de rest van de namiddag.

De band hangt goed aan elkaar en de combinatie tussen de fijne stem van Cora Lee en Den Huibbe werkt perfect. We kregen heel wat leuke dingen op ons bord en al om te beginnen ‘Rock This House’, hell yeah, we waren vertrokken. Al bij al een goed uitgebalanceerde set waarbij Cora Lee en Den Huibbe elkaar geregeld afwisselden aan de zang, we een geweldige Kris Rogiers knappe dingen uit zijn Mississippi saxofoon hoorden halen, we konden genieten van het speels gitaarwerk van Andy Aerts en dit allemaal ondersteund door de coole ritme sectie. Het was genieten geblazen en niet alleen op het plein maar ook de muzikanten genoten volop. Niet moeilijk met dingen als ‘All By Myself’, ‘Make It Rain’, Willie Dixon’s ‘Spoonful’ het door Cora Lee en Ronald geschreven nummer ‘Who’s My Daddy’, ‘Chain Of Fools’ – gekend van Aretha Franklin – om op het eind afscheid te nemen met een leuke ‘Body Slide’. Good job zou ik zeggen, we hadden genoten.

De tweede band van de dag is een mix tussen Nederland en België, en dan heb ik het over The Blue Clay. Laat mij al een aantal jaren fan zijn van deze toffe band, die steeds hun energie en grinta, weten over te brengen op het publiek met een stevige portie “feel good music”. De band bestaat nog steeds uit Wouter Verhelst (gitaar, trekzak, zang), Ilse Van Dooren (percussie en zang), Repete van Merode (zang / contrabas), Jan Van Den Berghe (toetsen) en Geert De Block (drums). Hun mix van blues, roots, tex-mex en andere genres weten steeds iedereen te bekoren. Altijd goed voor een energiek optreden en het was vandaag zeker niet anders, integendeel, ze waren in vorm. Veel supporters op het, ondertussen goed gevulde plein, en dat zorgde voor een ware feeststemming.

Met ‘Future Train’ vertrok deze trein aan het station gevolgd door de ‘Man Going Round Taking Names’. Met ‘Washed My Hands In Muddy Waters’ van Stonewall Jackson trokken we richting gospel en al een hoogtepunt in deze gig, op de voet gevolgd door een knappe versie van ‘Mercury Blues’ van KC Douglas en een kippenvelmoment met het oh zo mooie ‘Guilty’ van Randy Newman. Song op het lijf geschreven van de mooie stem van Ilse Van Dooren. Ik word daar altijd stil van. Trouwens het enige trage nummer van de set want hierna werd de gas terug opengetrokken met ‘HillBillies’, ‘Love Makes Me Blind’ of ‘Rock This House’. Er werd duchtig meegeklapt, Repete plukte aan de snaren van zijn contabas, gouwe ouwe Geert De Block roffelde als vanouds en “The Boogieman” martelde de “black en whites” van zijn keys terwijl Wouter de laatste restje vernis van zijn gitaar schraapte.  Ideaal optreden bij dit schitterende weer en het bracht iedereen in feeststemming en dat resulteerde in meer dan verdiende bissers met het swingende ‘Down Here Below’, Jimmy Reed’s ‘Bright Lights, Big City’ en ‘ 7 Night To Rock’. God keek en zag dat het goed was !!!

Afsluiter van de dag was gouwe ouwe Maxwell Street. De jaren dat frontman Marino Noppe (zang en gitaar) in het wereldje ronddwaalt zijn al lang niet meer tellen en dat is ook zo wat de bezetting van de band betreft. Een schare van muzikanten is hier al gepasseerd. Het was dus ook afwachten wie Marino deze keer had meegebracht. Feit is dat Maxwell Street staat voor doorleefde Chicago-blues over opzwepende funkblues tot mes scherpe ballads.

Voor vanavond had Marino volgende toppers meegebracht: Dominique van Tomme op de toetsen, Carlo Van Belleghem aan de bas, Bart Demulder op gitaar en Didier Feys op drums. Fijne schare topmuzikanten mijn gedacht.

Marino was zo gebrand om te spelen dat hij MC Ivan zelfs de kans niet gaf om de band aan te kondigen en met de gevleugelde woorden “Do you wanna hear some blues?” was de Maxwell Street expres vertrokken voor een enkele reis naar blues heaven, met verhalen over “mercy”, cadillacs of twee rijden treinen. Chicagoblues van het zuiverste soort waar het af entoe zelfs even funky mocht zijn zoals bijvoorbeeld bij ‘Blues Of The Month’. De overgang tussen slowblues en het snellere werk verliep perfect en na al die jaren is op het gitaarwerk van Marino geen sleet te bespeuren, wat men ook kan zeggen van Bart, maar die is natuurlijk een stuk jonger. Deze laatste mocht trouwens ook zijn zangkunsten tonen wat hij ook met verve deed zoals bij ‘I Just Want A Little Bit’, als ik mij niet vergis van de hand van Magic Sam, ‘Bad Boy’ of ‘All Your Love’ van Otis Rush.

Hoewel het lang geleden was dat deze mannen op een podium hadden gestaan, was daar niets van te merken. Topkwaliteit van Belgische bodem en ideaal om deze dag af te sluiten. Het was een dag geweest om van te genieten. Fijne muziek, lekker weertje, en alweer een goede organisatie . Ivan en zijn medewerkers hadden het alweer geflikt. Merci gasten en alvast tot volgende jaar.

Onze volgende afspraak is volgende week voor Swing Wespelaar. Tot dan !!!